راه نا تمام شهیدان...خاطرات شهدا و رزمندگان...

[ترمه]

آقا مهدی فرمانده گروهان مان درست و حسابی ما را روحیه داد و به عملیاتی که می رفتیم تو جیه مان کرد. همان شب زدیم به قلب دشمن و تخته گاز جلو رفتیم. صبح کله سحر بود و من نزدیک سنگر آقا مهدی بودم که ناغافل خمپاره ای سوت کشان و بدون اجازه آمد و زرتی خورد رو خاکریز. زمین و زمان بهم ریخت و موج انفجار مرا بلند کرد و مثل هندوانه کوبید زمین. نعره زدم: یا مهدی! یک هو دیدم صدای خفه ای از زیر میگوید: «خونه خراب، بلند شو، تو که مهدی را کشتی! » از جا جستم. خاک ها را زدم کنار. آقا مهدی زیر آوار داشت می خندید. خودم هم خنده ام گرفت!

[ترمه]

مرده و مرده ‏شور

داوود اميريان
اكبر از تو گرد و غبار انفجار خمپاره‏ها دوان دوان طرفم آمد. ترس برم داشت.
فهميدم كه اتفاق ناگواري افتاده. اكبر رسيده و نرسيده نفس نفس‏زنان گفت:
مجتبي مژده‏گاني بده! با تعجب نگاهش كردم. دو تا خمپاره كمي آن طرف‏تر منفجر
شدند. داد و فرياد فرمانده از پشت بي‏سيم مي‏آمد. گوشي را به گوش چسباندم
و گفتم:حاجي امرتان انجام شد. از عقب گفتند كه ماشين تو راهه.
بعد، از اكبر پرسيدم: مژدگاني چي؟
اكبر كه نفسش‏ چاق شده بود، نيشش تا بناگوش باز شد و گفت: بادمجان بم،
چهار چرخش رفت هوا!
قلبم هري پايين ريخت. پس رحيم مجروح شده؟!
اكبر گفت: بچه‏ها دارند مي‏آورندش. تو راهاند. دم دستت آمبولانس هست كه
ببرش عقب؟
ـ يك ماشين پر از مهمات دارد مي‏آيد. جان من راست راستي رحيم مجروح شده؟
ـ دروغم چيه؟ الان مي‏آورندش و مي‏بيني. چه خوني هم ازش مي‏رود!
رحيم از نيروهاي قديمي گردان بود. در عمليات‏هاي زيادي شركت كرده بود، اما تا
آن لحظه حتي يك تركش نخودي هم قسمتش نشده بود و اين شده بود باعث
كنجكاوي همه. در عمليات كربلاي پنج كه دشمن نيم متر به نيم متر منطقه را با
توپ و خمپاره شخم مي‏زد و حتي پرندگان بي‏گناه هم تو آن سوز و بريز مجروح و
كشته مي‏شدند، رحيم تا آخرين لحظه ساق و سلامت تو منطقه چرخيد و آخ
هم نگفت. از آن به بعد پُز مي‏داد كه من نظر كرده هستم و چشم‏تان كور كه
چشم نداريد يك معجزه زنده را با آن چشم‏هاي باباقوري‏تان ببينيد!
و ما چه قدر حرص مي‏خورديم. همه لحظهشماري مي‏كرديم بلايي سرش بيايد
تا كمي دلمان بابت نيش و كنايه‏اش خنك بشود و حالا آن حادثه اتفاق افتاده بود.
لحظه‏اي بعد چهار تا از بچه‏ها در حالي كه يك برانكارد را حمل مي‏كردند از راه
رسيدند. رحيم خوني و نيمهجان تو برانكارد دراز به دراز افتاده بود. همه مي‏خنديدند!
رحيم گفت: حيف از من كه معجزه بودم و شماها قدرم را ندانستيد.
اكبر گفت: بايد آن تركش به زبانت مي‏خورد معجزه!
اكبر و بچه‏ها رحيم را كنار خاكريز گذاشتند و هروكركنان رفتند طرف خطمقدم. من
ماندم و رحيم. داشت ناله مي‏كرد. با چفيه زخم‏هايش را پانسمان كردم تا خونريزي
نكند. داشت زيرچشمي نگاهم مي‏كرد. دلم گرفته بود. از شانس خوبش يك
آمبولانس از راه رسيد. پر از مهمات. راننده‏اش كه يك جوان ديلاق و لاغرمردني بود
پريد پايين و با هراس گفت: آقا تو را به خدا بياييد كمك. اگر يك تير و تركش به اينها
بخورد واويلا مي‏شود.
تا چشمش به رحيم افتاد، ناله‏اي كرد و به آمبولانس تكيه داد. رحيم گفت:
منو با اين ابوطياره مي‏خواهيد ببريد؟
رفتم طرف آمبولانس و گفتم: پس توقع داشتي بنز سلطنتي برايت بفرستند؟
رو به راننده گفتم: بيا كمك تا زودتر مهمات‏ها را خالي كنيم.
با حالي زار كمكم كرد و با مصيبت و بدبختي جعبه‏هاي مهمات را پاي خاكريز
برديم. داشتيم آخرين جعبه را مي‏برديم كه ناغافل يك خمپاره در نزديكي‏مان منفجر
شد و چند تا تركش به كمر و پاهايم خورد. راننده مي‏خواست فرار كند كه
جيغ زدم: كجا؟ من خودم يك طوري سوار مي‏شوم. به اين بنده خدا كمك كن
سوار شود. رفتم و جلو نشستم. با پايين پيراهنم زخم‏هايم را بستم.
راننده سوار شد. گفتم: پس رحيم كو؟با چشمان گرد شده از وحشت گفت:
عقب گذاشتمش. برويم! و گاز داد. از ترس جانش چنان پدال گاز را فشار مي‏داد
كه آمبولانس درب و داغان مثل ماشين مسابقه از روي چالهچوله‏ها پرواز مي‏كرد.
بس كه سرم به سقف خورده بود، داشتم از حال مي‏رفتم. فرياد زدم: بابا كمي
آهسته‏تر. چه خبرته؟بنده خدا كه گريه‏اش گرفته بود گفت: من اصلاً اين كاره
نيستم. راننده قبلي مجروح شد و مرا فرستادند. من بهيارم.
و حسابي گاز داد. خمپاره و توپ در دور و بر جاده منفجر مي‏شد و تركش بود كه
به بدنه آمبولانس مي‏خورد. گفتم: فكر رحيم بيچاره باش كه عقب افتاده. سرعتش
را كم كرد و از دريچه به عقب نگاه كرد و جيغ كشيد: پس دوستت چي شد؟
و ترمز كرد. پريدم پايين و رفتم عقب. دو تا در آمبولانس باز و بسته مي‏شد و خبري
از رحيم نبود! راننده ضعف كرد و نشست روي زمين. با ناراحتي گفتم: چنان
با سرعت آمدي و از چاله چوله‏ها پريدي كه حتماً پرت شده بيرون. بايد برگرديم!
تا آمد حرفي بزند به‏اش چشم غره رفتم. ترسيد و پريد پشت فرمان. راه آمده را
دوباره برگشتيم. دو سه كيلومتر جلوتر ديدم يكي وسط جاده افتاده. خودش بود.
آقاي معجزه! از آمبولانس با زحمت پياده شدم. راننده هم پشت سرم آمد. رحيم
بيهوش وسط جاده دراز شده بود. هر چي صداش كردم و به صورتش سيلي زدم
به هوش نيامد. رو به راننده گفتم. مگر بهيار نيستي؟ بيا ببين چه‏اش شده،
همه‏اش تقصير توهه! بهيار روي رحيم خم شد و رحيم ناگهان چنان نعره‏اي كشيد
كه من يكي بند دلم پاره شد، چه برسد به آن بيچاره. بهيار مادر مرده هم جيغي
كشيد و غش كرد. رحيم نشست و شروع كرد به خنديدن. با ناراحتي گفتم:
تو كي مي‏خواهي آدم بشوي؟ اين چه كاري بود؟ حالا چطوري به اورژانس
صحرايي برويم؟رحيم كه هنوز مي‏خنديد گفت: خب با آمبولانس!
ـ من كه رانندگي بلد نيستم. اينم كه غش كرده. خودت بايد زحمتش را بكشي!
ـ اما من كه پاهام...
ـ به جهنم. تا تو باشي مردم را نترساني.
زير بغل رحيم را گرفتم. درد خودم كم بود حالا بايد او را هم تا پشت فرمان
مي‏رساندم. بعد از رحيم سراغ بهيار غش كرده رفتم. با مصيبت انداختمش عقب
آمبولانس و رو به رحيم گفتم: فقط تو را به جدّت آهسته برو. من هم عقب
مي‏نشينم. پرتمان نكني بيرون‏ها! رحيم خنديد و گفت: يك مثل قديمي مي‏گويد:
مرده بلند شده مرده شور را مي‏شويد. اين شده وضعيت حال ما سه نفر!
و آمبولانس را گاز داد!

[ترمه]

(وجعلنا) را شنیده بود ، اما نمی دانست که آیا آیه است حدیث است یا چیزه دیگر .

تا آن روز که از روی سادگی خودش ، یکی از برادران را پیدا می کند و می پرسد : ((شماها وقتی که با دشمن روبهرو می شوید یا در تیرس او قرار می گیرید چه می گویید که کشته نمی شویدو توپ و تانک آن ها در شما تائثیر نمی کند؟))
او که تا آن موقع آدمی تا این اندازه ناوارد به پستش نخورده بود ، خیلی جدی می گوید: ((البته بیشتر به اخلاص بر می گردد ، والا خود عبارت به تنهایی دردی دوا نمی کند .
وقتی او را سراپا گوش می یابد ، ادامه می دهد که اول بایدوضو داشته باشی ، ثانیا رو به قبله بایستی و آهسته به نحوی که کسی نفهمد بگویی .
(اللهم ارزقنا ترکشا ریزا بدستنا و پاینا و لا جای حسابنا ، برحمتک یا ارحم الراحمین)
طوری این کلمات را به عربی و از مخرج ادا می کند که او باورش می شود . و با خودش می گوید این ها اگر آیه نباشد احتمالا حدیث است و اما آخرش که فارسی عربی می شود ، شک می کند و به او می گوید : اخوی غریب گیر آوردی؟

[shamshassan]

شهادت را نه در جنگ، در مبارزه می دهند
ما هنوز شهادتی بی درد می طلبیم
غافل که شهادت را جز به اهل درد نمی دهند . . .

[ترمه]

همین که روزهای نزدیک به عملیات می رسید،برای بچه ها فال حافظ می گرفت. نزدیک عملیات کربلای 5 بود.
این بار اولین بازشدن کتاب به نیت من بود.
بعد از کمی مکث و زمزمه با لهجه شیرین گفت:„نه کاکو جان! دریغ از یک روزنه کوچک، انگار اصلا قرار نیست از دست تو راحت بشیم!” با سپری شدن لحظات وضعیت بقیه هم مشخص شد، مرتضی جاویدی، سید محمد کدخدا و... جز، شهدا بودند. زنده ها هم معلومه شدند. یکی از بچه ها گیر داد که حالا نوبت خودته! از بچه ها اصرار از او انکار تا بالاخره چشمها را آرام بست و این بار کمی طولانی تر، قطره اشکی آرام از گوشه چشمانش لغزید، کتاب را باز کرد:

نفس باد صبا مشک فشان خواهد بود
عالم پیر دگر باره جوان خواهد شد
ارغوان جام„عقیقی” به سمن خواهد داد
چشم نرگس به شقایق نگران خواهد شد

عملیات که تمام شد رفتنی های فال، همه شهید شدند،جاویدی،حق پرست... و خود عقیقی، من مانده بودم و صدای محمدرضا که تا امروز در ذهنم مانده„دریغ از یک روزنه کوچک”

سردار شهیدمحمدرضا عقیقی
تولد:16/10/1340شیراز
سمت:مسئول عقیدتی لشکر19 فجر
شهادت:4/10/1365شلمچه عملیات کربلای 5

[ترمه]

همیشه حاضر بود...

هیچ وقت خودش رو کنار نمیکشید...

حتی وقتی بنی صدر خلع درجه اش کرد. با لباس بسیجی می رفت سپاه

مثل یه بسیجی صفر کیلومتر کار می کرد...

طرح میداد و برنامه ریزی ستادی میکرد...

اصلا براش مهم نبود که تا دیروز سرهنگ بوده و امروز یه بسیجی ساده است

فقط به خدمت فکر میکرد...


فقط خدمت...

شادی روحشون صلوات...

[ترمه]

بغض کرده بود. از بس گفته بودند:بچه است، زخمی بشود آه و ناله میکندو عملیات را لو میدهد شاید هم حق داشتند.
نه اروند با کسی شوخی داشت،نه عراقی ها. اگر عملیات لو میرفت...غواص ها(که فقط یک چاقو داشتند) قتل عام میشدندفرمانده که بغضش را دید و اشتیاقش را، موافقت کرد
.
.
.
.
بغض کرده بود . توی گل و لای کنار اروند ، در ساحل فاو دراز کشیده بود.جفت پاهایش زودتر از خودش رفته بودند.یا کوسه برده بود یا خمپاره...دهانش را هم پر گل کرده بود تا عملیات را لو ندهد

بچه بود... بچه ای بزرگـــــــــــــــــ...

[ترمه]

بهش گفتم « توی راه که برمی گردی، یه خورده کاهو و سبزی بخر. » گفت « من سرم خیلی شلوغه ، می ترسم یادم بره. روی یه تیکه کاغذ هرچی می خوای بنویس، بهم بده. » همان موقع داشت جیبش راخالی می کرد. یک دفترچه ی یاداشت و یک خودکار در آورد گذاشت زمین .

برداشتمشان تا چیزهایی که می خواستم تویش بنویسم یک دفعه به م گفت« ننویسی ها! » جا خوردم. نگاهش که کردم، به نظرم کمی عصبانی شده بود. گفتم « مگه چی شده؟ » گفت « اون خودکاری که دستته مال بیت الماله. » گفتم « من که نمی خوام کتاب باهاش بنویسم. دو – سه تا کلمه که بیش تر نیست. » گفت «نه. »

شهید مهدی باکری

[ترمه]

ماهی یک بار ، بچه های مدرسه جمع می شدند و می رفتند زباله های شهر را جمع می کردند. دکتر می گفت « هم شهر تمیز می شود، هم غرور بچه ها می ریزد. »
شهید مصطفی چمران

[ترمه]

„پاسداری شغل نیست،مقام نیست،حب نفس نیست،پاسداری قبول فرهنگ شهادت است تحت لوای ولایت فقیه... این فرهنگ را خوب حافظ باشید.”

آنها را در وصیت نامه اش نوشته بود،سمیه دخترش بود تازه 2 سالش شده بود،پیش از این موقع رفتن به جبهه او را نمی بوسید،اما این بار از وسط راه برگشت،صورت سمیه را بوسید و رفت،دوازده روز نگذشته بود که خبر شهادتش رسید،عملیات کربلای 5 ،گردان امام سجاد (ع) و شلمچه ... همه چیز مهیا بود.

فرمانده شهید:غلامرضا رجبی
سمت:معاون گردان
عروج:23 سالگی..